باز

باز صبح آمد و تنهایی شبانه مرا از من ربود

باز انوار طلائی خورشید سوسوی ستارگان تنهاییم را از بین برد.

نمی دونم چرا هر بار که به آسمان شب نگاه می کنم بیاد

 روزهای تنهاییش میافتم اما هرگز تنهایی او را

تا زمانی که کنارم نیست احساس نمی کنم .... .

تا صدایش برایم نجوا نمی کند دل تنگش نیستم

اما هر بار که صدایش را برمن می بخشاید غم دل تنگیش

را بیش هر بار دیگر بر تن خود احساس می کنم

وبه یاد زمانی که نیست می افتم.